Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja jest w tej chwili jednym z pięciu najpoważniejszych problemów zdrowotnych na świecie. Dotyka ona nie tylko chorego, ale i jego rodzinę, przyjaciół i współpracowników. Pomimo, że mówi się o depresji coraz częściej, nadal, jako społeczeństwo mało o niej wiemy. Skutkuje to często niezrozumieniem przez otoczenie, a i sami chorzy nie zdają sobie sprawy z tego, co się z nimi dzieje. Warto pamiętać, że depresja jest chorobą. Nie mylmy jej z objawami stresu, smutkiem, choć może on być jednym z objawów.

Zwykliśmy myśleć o depresji, jako o dolegliwości ludzi dorosłych. Tymczasem prawda jest taka, że wskaźniki rozpowszechnienia zaburzeń depresyjnych u dzieci i młodzieży rosną.

Warto pamiętać, iż u wielu dzieci dominującym nastrojem jest nastrój drażliwy, a nie depresyjny. Wysokie jest ryzyko podjęcia  próby samobójczej, szczególnie u młodych ludzi mających problemy  z kontrolą zachowań, impulsywnych.

Na depresję dziecięcą szczególnie narażone są też dzieci, które doświadczyły straty – zmarł jeden z ich rodziców, kolega lub członek bliskiej rodziny, do którego były przywiązane. W grupie ryzyka znajdują się też dzieci cierpiące na zaburzenia uczenia się, uwagi lub zachowania.

Co należy robić, gdy zachowanie dziecka nas zaniepokoi:

• usiąść spokojnie z dzieckiem, poświęcić mu więcej czasu niż zwykle, poobserwować, porozmawiać, zapytać czy czym się nie martwi,
• w wyrażaniu uczuć dziecku może pomóc sztuka – rysowanie, malowanie, śpiew, taniec,
• jeżeli podejrzewamy, iż dziecko wini się za jakąś sytuację za którą nie powinno (np. dotyczącej relacji pomiędzy rodzicami) należy go przekonać, iż nie ponosi za to odpowiedzialności i próbować odbarczyć z powstałego poczucia winy,
• nie krzyczeć na dziecko dlatego, że ciężko mu się zmobilizować do odrabiania lekcji albo prac domowych czy z powodu, że zachowuje się jakby nie słuchało tego, co się do niego mówi,
• udać się do psychologa lub/i do psychiatry ,
• traktować poważnie wszelkie zapowiedzi samobójstwa. Istnieje powszechne przekonanie, że jeśli człowiek mówi głośno o samobójstwie – nie popełni go. To nieprawda.

W przypadku dzieci i młodzieży osobami, które jako pierwsze mogą zauważyć niepokojące objawy – są rodzice, ale też nauczyciele. Pamiętajmy, że dzieci same rzadko zgłaszają się z prośbą o pomoc, dlatego ważne są działania dorosłych, ich wiedza oraz wrażliwość.

Przede wszystkim należy pamiętać, że depresja nie jest ani lenistwem, ani widzi mi się człowieka, nie jest też karą. Jest chorobą, którą można i trzeba leczyć. Depresję leczy psychiatra, do którego nie trzeba mieć skierowania. Zwlekanie z podjęciem leczenia nasila objawy choroby i utrudnia uzyskanie trwałej poprawy.

Warto przeczytać:

1. Antoni Kępiński „Psychopatologia nerwic”
2. Sue Atkinson „Jak wydobyć się z depresji”
3. Martin E.P. Seligman „ W małym ciele duży zuch. Skuteczny program zapobiegania depresji u dzieci”
4. Materiały WHO na temat depresji (dostępne również na stronie internetowej Poradni www.ppppnaklo.pl)

W powiecie nakielskim  można znaleźć pomoc:

Dla dorosłych:

• PZP w Nakle (ul. Mickiewicza 7)
• PZP w Szubinie
• ZOZ Medicus

Dla dzieci i młodzieży:

• Powiatowa Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Nakle nad Notecią oraz jej Filia w Szubinie (szczegółowe informacje o poradniach można znaleźć na stronie internetowej www.ppppnaklo.pl)

Psycholog udziela porad także w Punkcie Interwencji Kryzysowej przy PCPR w Nakle.

Zachęcamy do upowszechnienia wiedzy na temat depresji oraz uwrażliwiania nauczycieli i rodziców na potrzeby u dzieci i młodzieży, a także możliwość pojawiania się u nich zaburzeń nastroju.

Warto przeczytać:

 

Dobrota Jedynak, Ewa Burzyńska, PPPP w Nakle